Maraş’ın Pazarcık ilçesinde 7 yaşından 17 yaşına kadar çobanlık yapan Memik Kibarkaya, bu dönemde keçi ve oğlakların resimlerini çamurla kayalara işleyerek resme merak sarıyor. Zamanla doğada bulduğu malzemelerle yine doğayı resmeden Kibarkaya, çok sevdiği köpeğini kuduz hastalığından kaybedince, veterinerlik okumaya karar verir. Elazığ Fırat Üniversitesi’nden mezun olan Kibarkaya, uzun yıllar bu işi yaptı.
Çobanlık ve veterinerlik yaptığı süreçte doğayı daha iyi gözlemleme ve tanıma fırsatı bulan Kibarkaya’nın resme olan tutkusu gün geçtikçe büyüdü. Bugün yaşadığı Ankara’nın Batıkent ilçesindeki evinin 9 metrekarelik bir odasını atölyeye çevirip, resim yapmayı sürdüren Kibarkaya, şimdiye kadar 70’e yakın sergiye imza attı.
Resme olan ilgilinin annesinin evlerinin toprak damını sıvadıktan sonra, topladığı doğal bitkilerden elde ettiği kök boyayla baca kenarlarına desenler yapmasıyla başladığını anlatan Kibarkaya, resimleri tıpkı annesi gibi yağlı boya, guaj ya da pastel boya kullanmadan kendi yöntemlerimle yaptığını dile getirdi.
Pastel boyaları meyve bıçağıyla kıyıp, üstüne kendi bulduğu kimyasal bir suyu ekleyerek çamura benzettiği boyayı kullandığını anlatan Kibarkaya, bu boyayı da fırça ile değil, parmak uçlarıyla resim kağıdına işlediğini belirtti.
Kendisi gibi tuval ve fırça kullanmadan resim yapan başka kimse olmadığını söyleyen Kibarkaya, “Benim sanatım parmaklarımın izinde” dedi. Veterinerlik yaptığı dönemde Anadolu ve Mezopotamya coğrafyasında birçok insan tanıyıp, onların yüzlerindeki çizgilerden etkilenerek portreler çizmeye başlayan Kibarkaya’nın yolu bir gün Fikret Otyam ile kesişir.
Kibarkaya, hayatının rotasını bütünüyle resme çeviren bu kesişmeyi şöyle anlattı: “Fikret Otyam bir resim sergisi açmıştı. Kendisiyle tanıştım. Sonra Fikret Bey’e resimlerimi gösterdim ve çok beğendi. Bana derhal yaptığım işi bırakıp, resim yapmaya devam etmem gerektiğini söylemişti. Beni çok etkileyen bir sözü olmuştu: ‘Bütün rütbelerini, cüppelerini çıkar ve sadece resimleri giyin.’ Bu sözün ardından emekliliğimi istedim ve 3 gün içinde emekli oldum. Resim sanatını kâr gütmeden yapıyorum.”
Kibarkaya’nın resmettiği görüntüler arasında Şengal Katilamı’ndan kucağında kaçan bir Êzidî kadının tablosu da var. Sanatta bir yerin dokunması, bir başka tabirle "vurması" gerektiğini söyleyen Kibarkaya, bir sanatçıda mutlaka olması gerektiğini vurguladığı duyarlılığı, “Êzidî kadının yüzündeki ifadeyi resmederken hep şunu düşündüm, bu resmi ben yapmadım. Orada o savaşı çıkaran kapitalist ülkeler yaptı. Oradaki insanların gözyaşlarıyla tanklarına yakıt yaptılar. Bu sanatçının duyarlılığından gelir, sanatçı duyarlı olması gerekendir. Çünkü duyarlı olduğu kadar üretir. Sanatçı özgür olmalıdır. Sanatçı bir ışıktır, düşünendir. Sanatçının her türlü kötülüğün karşısında olması gerekir. Sanatçı savaşa da karşı olmalı” sözleriyle ifade etti.
Kibarkaya’nın sitemi ise, Türkiye’de sanata ve bilime yeterince önem verilmemesi. Sanat bir ülkenin kürkü olduğunu dile getiren Kibarkaya, sanata ve sanatçıya destek verilmesi gerekirken ne yazık ki bu ülkede sanat eserlerine "ucube" denmesinden yakındı. Mevcut iktidarın her şeyde ‘ben bilirim, ben yaparım, ben vururum hatta ben öldürürüm’ tutumu sergilediğini söyleyen Kibarkaya, “Tanka, tüfeğe, savaş uçaklarına bu kadar yatırım yapmaya ne gerek var? Bıraksınlar da insanlar hem bu dünyanın hem de öbür dünyanın cennetini yaşasın. Bizim de oynamaya, gülmeye hakkımız var. Demokrasiden bahsediyorsan, demokrasinin katılımcısı olan halkları önemsemen ve halklarınla barışı bulman, onları dinlemen lazım” diye konuştu.
Sanatçıların ürünlerini sergileyebilmesi içim ülkedeki müzelerin çoğaltılması gerektiğini de söyleyen Kibarkaya, “‘Yeraltında kalan pırlanta taştır, yeryüzüne çıkınca elmastır’ diye bir söz vardır, depom resimlerimle dolu. Benim taşlarım da onlar ama maalesef orada çürüyor hepsi. Hiçbir kâr gütmüyorum, hatta bütün eserlerimi müze yapılması üzerine bağışta bulunmak istiyorum” dedi. (MA / Ceylan Şahinler)