İnsanı insan yapan unsurların başında sevgi, dürüstlük, vicdan, empati, kendinden olmayanı anlamak ve daha bir sürü sayabileceğimiz sıfatlar gelir. Bir insanı dininden, mezhebinden, dilinden, ve düşüncelerinden yargılamak zordur. İnsan kendisi için düşündüğünü başkaları için de düşünmelidir.
Son zamanlarda ülkemizde farklı düşüncelerden dolayı tatsız hadiselere şahit oluyoruz. Yaşanan bu olaylar yüzünden toplum olarak psikolojik bir baskıya maruz kalıyoruz. Kimse kendisini sevmek ya da saymak zorunda değildir; lakin insan olana nezaket ve zarafet gerekir. Önce partiliyim dediğiniz zaman öbür partililerden olanları kaybedersiniz. Önce Müslümanım dediğiniz zaman Müslüman olmayanlarla kavganız başlar. Ama “önce insanım” dediğiniz zaman tüm insanlar sizindir. Sevginin tek anahtarı bu iki kelimedir. “ÖNCE İNSANIM…”
Dünyanın neresinde olursa olsun aç kalmış bir insanı doyurmak, bir can yandığında onun acısına ortak olmak insan olmanın gerektirdiği bir davranıştır. Hiçbir güç makam “önce insanım” kadar güçlü değildir. İnsanlığın sırrına ermek, bu sırrı ise yaşam standartlarımıza enjekte etmek gerekir. Yaşadığımız dünyanın elbet bir gün son bulacağını ve dönüş bileti satılmayan bir yolculuğa çıkacağımızı unutuyoruz. Çıkarlar uğruna edep, ahlak vb. gibi doğamızın gereği fonksiyonları kısa vadeli pozitiflik için kaybetmek uğruna sonsuza kadar sürdürüyor sonra bir pişmanlık duygusu oluşuyor. Uzun vadede kazanmanın en güzel yolu şüphesiz ki insanı kazanmaktır. Ben duygusuyla değil biz duygusuyla hareket ettiğimiz zaman üstesinden gelemeyeceğimiz hiçbir başarı yoktur. Din, mezhep ve düşünce ekseni üstünden yapılan ayrımcılık insan tarihinin en utanmazı en acımasızıdır. Bunları yapmak günahların en büyüğüdür. İnsanı, insan olarak algılamak; önce insan olmak gerek.
Kendimize benzemeyenleri anladığımız, görüş farklılığına girmeden kucakladığımız ve insanlığımızdan uzaklaşıp çelme takmadığımız, tekmelemediğimiz bir dünya bırakmak için kardeşçe el ele vererek insan olmanın makamını daha da yükseklere taşımanın gayesi içerisinde bulunmalıyız. Eğer bu konuda kendimiz söz verirsek her şey daha da güzel olacak. Kalbimiz hayallerimizi sürdürmemize yardımcı olacak ve sonsuza dek aslanlar gibi beraber yaşayacağız.
Yaşamak birer birer ve hep beraber ipekli bir kumaş dokur gibi hep bir ağızdan sevinçli bir destan okur gibi yaşamak.