Hayatın bir anlamı olmalı ve değerli bir şey için harcanmalı.

Hayatın içinde belirli kesitlerine tutunmuş ömürlerimiz, heba olup gidiyor gibi.

Dünya tepişen ayakların ve lanet okuyan dillerin çıkardığı gürültüler için çok fazla görkemli.

Ağaçları, bitkileri, hayvanları, denizleri, okyanusları, dağları, ovaları ve nehirleriyle göz kamaştırıcı bir gezegen.

Onu toz bulutuna çevirip, yanan ormanlarında mangal partisi düzenlemeye, buzullarını eritip türk mavisi okyanuslarını lağıma çevirmeye cüret ediyoruz. Acaba bunu yapan kutsal kitaplarda belirtilen şerefli mahlukat insan mı? Yoksa onların oğulları ve kızları olan bizler mi?

İnsan tanımıyla örtüşüyor muyuz? Hiç düşündük mü?

Erdemli bir tanım yapılmış ve üzerimize giymiş olabilir miyiz?

O sıfatı henüz tam anlamıyla hak ediyor muyuz?

Boyundan büyük işlere kalkışan ve olmadık şeylere burnunu sokan haylaz çocuklar gibi olabilir miyiz?

Belki de hazır hikayelerdeki temel tohumları hayata serpiştirmek için katılaştırılmış düşünce formlarıyız.

Belki de sadece doğanın alışkanlığından türemiş olasılık dahili birer hücre yığınlarıyız?

Kendimizi kandırmayı bıraksak ve yalanlarla dünyayı harabeye çevirmesek artık. Daha ne kadar böyle devam edebiliriz?

Dünyadan gelip geçerken, bedende görünen erdemlilerle aynı noktada buluşmadığımız belli. Çünkü onlar ekilen tohumları kontrol ettiler. Güvende olup olmadıklarını gözlemlediler. Üstün akılları ve vicdanları ile temiz sözleri canlılara öğrettiler. Onların yürekleri vardı. Peki bizim bir yüreğimiz var mı hiç düşündük mü?

Gelip geçilen bir mekanın dallarına sıkı sıkı tutunduğumuzun ve sahiplendiğimizin farkında mıyız?

Ve kim bize bu yetkiyi verdi?

Bu işin sonu nerede bitecek?