Canım öyle acıyor ki…

                  Öyle ki nefret ettim insanlardan,

                  İnsanım diye geçinenlerden.

                  Nefret ettim çıkarları için nice masumu göz göre göre gömen insanlardan.

                   Nefret ettim her gün haberlere konu olan gözleri ağlamaktan şişmiş insanların acısına şahit   olup ‘Allah yardım etsin.’ deyip kenara sıyrılan insanlardan.

                  Nefret ettim insanlığımdan.

                  …

                   Minicik, masum her şeyden bihaber olan çocuk; sokakta ebelenmemek için koşması gerektiği yerde bomba sesinden kaçan, o hengamede kaybolan anne babasını bulmak için koşar oldu.

                  …

                   Oyun oynadığında pantolonun diz kısmının yırtılması gerekirken, insanların çıkarları için savaştığı bu dünyada yara almasın diye orada burada saklanmaya çalışırken diz kısmı yırtılan çocuklarımız oldu. O çocuk ki yazın sıcağından bunaldığı an serinlemek için ıslanması gerekirken, kışın en soğuk ayında kışın ayazında su da boğulma tehlikesi geçirirken, soğuğun verdiği ağız titremesindeki ‘Anne’ seslenişinde insanlık öldü.

                   …

                   Sokakta, yağan yağmurdan sonraki çamurdan ufak toplar yapıp oynaması gerekirken çocuğun, canını kurtarmak için kaçıştığında üstü başı çamur olduğunda iyi niyetimiz kirlendi.

                  …

                  Gülmekten karnı ağrıyıp ağlayan çocuktan; açlıktan, acıdan karnı ağrıyıp ağlayan çocuğa gelindiğinde yaşarcasına öldük her gün, her saat, her saniye.

                    …

                   Eskiden tüm kötülükleri örten güneş şimdi en kötü şeylere şahit oluyorsa, en kötü şeylerin olmasına ortam hazırlıyorsa insanlığımızı çoktan gömdük ve örttük.

                   …

                  Bunları insanlara anlatınca ;

                 ‘Hayat bu yapacak bir şey yok(!)’

                  ‘Alışmalıyız(!)’

                  ‘Dünya artık öyle olmuş(!)’ dediklerinden dolayı nefret ettim insanlardan.

                Bizi en acı şeylere alıştırdıkları için,

                 Her doğan günde ‘Daha kötü ne olabilir ki ?’ dedikten sonra o ana kadar yaşanılanlardan daha kötüsüne şahit ettirdikleri için,

                 Kıyıya vurulan insanlık ayıbı olan ‘Aylan’ bebeğe ve yetmezmiş gibi her gün kıyıya vurulan insanlara şahit ettikleri için,

                 Gece yastığı TAŞ,

                 Döşeği BETON,

                 Yorganı KARANLIK olan insanlara şahit ettikleri için,

                 Nefret ettim insanlardan,

                 İnsanım diye geçinenlerden,

                 İnsanlıklarından,

                 Nefret ettin, NEFRET…